|
نوشته :
نورالله و ثوق
۳۱ـ۷
ـ۲۰۱۰ میلادی
شعرِ امروزِ
افغانستان
کُشتیِ
فرنگی
حرفِ واهی
درینجاهرچه خواهی می توان گفت
سپیدی را سیاهی می توان گفت
به زیرِ چتر
باران تباهی
هوایی حرفِ واهی می توان گفت
........
الهی
ازان ننگِ زمانی و زمینی
که بانام ونشانِ
زن به کینی
زدی سیلی به رویِ زندگانی
الهی رویِ خوبی را نبینی
.........
مردم فریب
صدایت بامحبت جنگ دارد
دل ازصلحِ سیاهت
ننگ دارد
گمانم سوژه ی
مردم فریبت
میانِ دامنِ خودسنگ
دار د
.......
زیرِ کاسه
فضایِ گفتگویِ برتری بود
به هوشِ مااگربال وپری بود
درونِ گاو سبدهایِ
سیاست
به زیرِ کاسه چیزِ دیگری بود
...........
کُشتیِ فرنگی
غروبِ قصه هاغرقِ قشنگی
تویی واعتیادِ
فلمِ رنگی
شناکردی به اعماقِ تماشا
شدی غافل زکُشتیِ فرنگی
...............
زبانِ گامِ
سخن آلوده ی ویروسِ نیش است
ازان حرفِ دلِ ما ریشِ ریش است
شنیدم از
زبانِ گامِ دشمن
مقامِ
انتقامِ قرنِ پیش است
...........
بکتری زا
زرنگِ رفته
ی این کوچه پیداست
که بویِ تُرشِ اینان بکتری زاست
به در د آمد سرِ اندیشه هامان
تعفن از
در و دیوار بالاست
..........
تبِ ماتم
اگرچه لحظه ی همدم نبودیم
جدا از سرنوشتِ هم نبودیم
بود تاریخِ من
همسانِ داغت
که یکدم بی تبِ
ماتم نبودیم
..........
زلالِ لحظه
روانِ آشنایی شادبادا
جدایی ها به چنگِ بادبادا
اسیرِ تشنگی بی امانیم
زلالِ لحظه ها
مان یادبادا
..........
مدارِنکبت
ندانم ازکدامین
جنسِ کینی
که خارِ دیده ی
دنیا ودینی
مدارِ نکبت اندوزِ زمانی
شرارِ ظلمت افروزِ زمینی
............
مشتِ کور
مزن مشکن دلِ احساسِ مارا
مکن ویرانه بنیادِ صفارا
دگر دست ازسرِ آیینه بردار
به مشتِ کوراگر کردی
عصارا
نورالله و ثوق
سه شنبه 5/5/1389
http://norollahwosuq.blogfa.com/
|
