د رحیمه پشتونجار لیکنه
۲۹ـ۶ ـ
۲۰۱۰ م ـ کال
غـــزل
پر تا
مئېن زړه مې ياغــي شو له مــجـــالــه
ووت
لکه
کـــبلی د غـــشو لانــدې د خــپل حـالــه
ووت
اوس به
مې غوسه کړم دشــــعر ژبه قلــم په تـوره
که د
غــــــزل دور مــې هــم چــــور له زوالـــه ووت
د اندېښــنو
مالــک نــه غــــشي د ولـــکې وتـــلي
لګي د زړه
په کور مې نېغ د وخت له ډالــه ووت
څو به
تنـــــدی وهم په کاڼـــو ورتـــه پاکــــه ربـــــه
نــن او
ســـــبا دا عـــــبادت هــم له کــمــالــــه ووت
وړې به
کاروانه د ارمان ډيوه تيـارو دښـــــتــو ته
د سپوږمۍ
سپين مخ له لاســونه د هــلالـــه ووت
رحیمه « پشتونجار »
|