فــریاد جـــرس

خـــدا گـــر پرده  بردارد ،   ز روی  کـــــار آدمــــــها
شادی ها خورد بر هم ،   چه بازی ها  شود رسوا چه

يکـــی  خندد  ز آبادی ،   يکی  گـــريد  ز بربــــادی
يکی  از جان کــند  شادی  ، يکي از دل کـــند غوغا

ها شود  صادق  ، چه صادق ها شود کاذب چه کاذب
چه عــابد ها  شود فاسق  ، چه فاسق ها   شود ملا

چه زشتی  ها شود رنگين ،  چه  تلخی ها شود شيرين
پــائين ، چــه سفلی ها  شود  علـــيا چــه بالا ها   رود

عجب صبری   خـــدا دارد ،   که  پـــرده   بر نميدارد
 بر زميـــن افتد  ،  ز جـيـب محتسب   مـــينا وگـــرنه

٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭

خوابم  بـــــرد شبي در کنج  تنهائی ،    ميان گيــــريه
به بــــزم   قـدســــيان رفتم  ،  ولـــی   در عـالم  رؤيــا

درخشان   محفلی   ديـــدم  ،  چو بـــزم   اختران   روشن
محمد( « ص »   همچو  خورشيدی ،  نشسته اندران بالا

روان   انبياء  بـــا او ،    عـــلی  شير  خـــــدا  با   او
تــمام  اولياء  بــا او  ،   هــمه پاک   و هـــمه   والا

هـــمه   فـــرمانبر   جــانان ،  شهید   خنجر  جــانان

هـــمه  خاک  در جــانان ،  هــمــه  سرشـــار  استغنا

ز خود رفتم  در آن محفل  ،  تپيدم   چون  تن  بسمل
کشیدم ناله يی  از دل  ،  زدم   فــــرياد   وا  ويــــــلا

     که ای  فخر رسل احمد « ص » ، برون  رنج ما از حد   
      دلـم  ديگر   به تنگ آمـد ،   ز بازی  های  ايـــن   دنيا     

بردلم   نشتر  ،   ندارم   صبر   تا   محشر    زند   غم

بگو با  عادل   داور ،   بگـــــو  با   خــــالق   یکتا    

چسان بينم  که  نمـرودی ،   بسوزاند   خليلی    را
فــــرعــونی ،    بپوشاند  يد  بيضا چسان بينم  که

چسان  بينم  که  نا  مردی ،  چراغ  انجمن   باشد
چسان  بينم  جوانمـردی ،   بمیرد  بيکس   و تنها

چسان  بينم  بـــد انديشی ،   کند  تقليد   درويشان
چسان بينم   که ابليسی ،  بپوشد  خرقه يی  تقـــوا

چسان  بينم  که  شهبازی  ،  بدام  عنکبوت  افتد
چسان  بينم  که خفاشی ،   کند  خورشيد  را  اغوا

بينـــم  که  ناپاکی ،   فــريبد  پاکـــبازان   را چسان
چسان بينم  که انسانی ،    بخواند  خوک را  مولا

چه شد تاثير قرآنی   ،  چـــه شد   رسم   مسلماني
 کجا شد سوره يی   ياسين ، کجا شد آيه يی  طحا ؟

٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭

به شکوه  چون  لبم واشد  ،   حکيم غزنه   پيدا شد
بگفتا :    بسته کن ديگر ،   دهان از شکوه ي  بيجا

« عروس  حضرت  قرآن ،   نقاب آنگه   بر اندازد »
«  که  دارالملک ايمان  را  ،  مجرد بيند   از غوغا »

 دامانی  ،  به  اين  آشفته   سامانی   به اين آلـــوده
مــزن   لاف  مسلمانی  ، مکن  بيهوده  اين   دعــو

 
 مـــال   مسلم   را به  کام   شعله   نسپارد  مسلمان
مسلمان خــون  مسلم را ،    نريزد  در  شب  يلــــدا

 کن   برو خود را مسلمان کن ،  پس آنگه  فکر  قرآن

سفر  در کشور  جــان   کن ،  که  بيني  جلــوه   معنا

٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭

سنايی  رفت  و پنهان شد ،  مرا رويا   پريشان   شد
خـيال از  اوج  پايان  شـد  ،   فـرو  افتادم   از بالا

نه محفل  بود   نی  ياران ،  نه  غمخوار  گنهکاران

زابــر  ديده ام  بـاران  ،   فـــرو  باريد   بي   پـــروا

اتاقم  نيمه  روشن   بود  ،  کتانی  چند   با  من   بود
 گـــوهر  يکتا   کشودم   گنج   حـافظ  را  ،  که يــابـــم

يقينــم   شد  که   حـــالم  را لسان   الغيب    ميـــــداند

که  در تفسير احــــوالم ،  بگـفت  آن   شاعــــر دانــا

«  الا يا ايهـا  الـــساقی ،  ادرکـــا ساً   و ناولـــهــــا  »

«   که عشق آسان  نمود اول   ولی   افتاد  مشکلها   »

«   شب تاريک و بيم موج   و گردابی   چنين هايل   »

«   کجا دانـــنـــد   حال ما ،  سبکــــساران   ساحلها  »  

بگفتا   حافظ   اکنون   کمـــی از  حال   ميهن   گوی

که  ما   در گوشهء   غـربت   ازو   دوريم    منزلها

بگفتا   خامه خـون   گريد  گـــر آن   احوال   بنويسد

به طوفان   مانده کشتی  ها ،  به آتش رفته حاصلها

ز تيغ  نا   مسلمانان ،  ز سنگ  نا   جــوانمـــردان

هر طرف  سرها  ،  شکسته  هر طرف   دلها  فتاده

:  چون کند  مردم ؟   بگفتا :  خود   نميدانی ؟ بگفتم
 «  جرس   فرياد   ميدارد   که   بر بنديد   محملها »

شعری  از  :  مرحـوم  رازق   فانی

د سعید افغاني د سولی او تفاهم نشراتي ارګان  
 د نشراتي بورد  تر څـارنی لاندی  خپریږی .

مؤسس    :  د حق دلاری کلتوري مرکز
مسؤول مدیر: برهـان الدین  « سعیدی »

د تأسیس کال: