نوشته : دوکتور محمد سعید « سعید افغانی »
تاریخ نشر :   ۱۰ـ  ۷ ـ ۲۰۱۰ ـ  میلادی

طبیب بگو مرض من چه و چاره ام چیست ؟

« قسمت اول »

مریض ...  اف ...  میسوزم  و بالای  قلب  و مغزم  فشار و حملات  شدید  میاید ، تصور میکنم  حالت
  نزع  باشد.

 آه ... افسوس ...   دنیا بنظرم  تیره است،  حتی  نمیدانم   چه  باید  گفت ... احساس  و  شعورم  تحت  درد های متمادی  نمیتواند و ظایف  خویش را بخوبی  انجام  دهد  پس  چه  باید کرد ؟

طبیب : از چند یست  که با این  مرض  مبتلا  شده اید ؟

مریض :  سالهاست که بی علاج  مانده ام .

طبیب : شما چرا به طبیب مراجعه  نه  کرده اید ؟

مریض :  سراغ  نداشتم  و اینک  بشما مراجعه  کرده ام .

طبیب :  تعجب !

مریض :  یعنی  شما هم علاج  نمیتوانید ؟

طبیب :  بلی !  من  هم !   در این  مرحله  چه  باید  کرد  ؟  مگر  با   این  هم   کوشش  میکنم   که   حتی المقدور  مسؤولیت  خویش را در مقابل  شما و همنوعان  د یگر  خود   بجا  آورده   بتوانم .    من تعجب میکنم ؛  که  شما  چرا در مراحل  اولی  مرض ،  به  تشخیص  و معالجه آن  نمیپردازید.

مریض : من  گفتم ،  سراغ  نداشتم و اینک بشما مراجعه  کرده ام .

طبیب : معاینات  لابراتوری  لازم  است ،  باید  مواد  غایطه  و خون  شما  معاینه  گردد   و عکس گیری تمام اعضای  بدن  شما لازم  دیده  میشود. 

مریض : برای  فعلآ چه باید  کرد  ؟   آیا  کدام  مُسَکِن لازم  است؟  آیا  شما  باور دارید  که تا  وقت تکمیل این  نوع  معاینات  زنده  میمانم  و یا نه ؟ 

خیر ؛  آیا شما  یقین  دارید  که لابراتور های  شما صحیح  است و وسایل  معاینات  شما  مواد غایطه  و خون مریض را  بخوبی  تشخیص  کرده  میتوانند ؟

آیا شما  باور کامل  دارید  که عکس گیری  مریض  بطور  صحیح   و درست  کرده  میشود  و نتیجه  را  یقینی  معرفی میکنند و یانه خیر؟

طبیب :  من  به  دوا های  مُسَکِن   شدیدآ مخالف  میباشم  !   میخواهم  علاج  اساسی   باید   کرده  شود ؛   زیرا  استعمال  دواهای مسکن اگر چه علاج   فوری است،  مگر با آنهم  مقاومت مرض را شدیدتر میسازد.

بلی !  من  مسکن را در حالت  خطر با اندازه  ضرورت  طرفدار میباشم ؛ مگر نباید  دوا های مُسَکِن  را بدون  ضرورت  استعمال  نمود .

مریض  :  شما گفتید  که آیا  شما باور دارید  که تا وقت  تکمیل  این نوع  معاینات زنده  میمانم  و یا نه خیر ؟

جواب :  باید   مایؤس   نباشید  !  زیرا  یکی از نام های  مرگ ،  مایؤسی هم است  و شما از  طبیب  همینقدر  امیدوار باشید  که او  وظیفه اساسی  خویش را  بصورت  درست انجام  دهد .

بلی  :  حق  دارید  که معاینات شما  باید  وقت طولانی  را دربر نگیرد  و آنانیکه با این  نوع  معاینات  موظف اند ،  باید وظایف خویش را بدرستی انجام دهند و... وظیفه  من  همینقدر است که با آنها  نیز توصه نمایم !

من باور دارم  که  شکایت  شما تا  حدی هم  بجا ست ،  مگر  با  این  هم  مایوس  نباشید  و اگر  به  مقابل  شما دیگران   وظایف  خویش را بخوبی انجام  ندهند ،  حتمآ به  مشکلات  مواجه  شدنی اند .

مریض :  من  بشما  مراجعه  کرده ام  و  شما  به  دیگران ! آنانیکه  شما  آنها  را  از  من  خوب تر میشناسید  حواله میدهد !   توصه های  شما  قابل  قدر است ،  مگر  کاشکی تنها  توصه های شما با آنها  تاثیر وارد میکرد.

درست  است  باید  هرکس  وظایف  خویش  را بشناسد ؛  مگر  فعلآ  در شرایط   موجوده   وظایف  خویش  را نمیشناسند ،  پس چاره چیست و چه باید کرد؟

اینکه  گفتید که « اگر آنها وظایف خویش را بخوبی آنجام  ندهند حتمآ به مشکلات مواجه شدنی اند »  نه فهمیدم !  یعنی  چطور ؟؟
 

 طبیب :  معلوم  میشود که اعصاب  شما  تحت مرضیکه  شامل  حال  شما است  گیر آمده  ،  مگر  با این هم غنیمت است که حوصله مجادله را بکلی از دست نداده اید ، بنآ امید است که  وضع  کنونی  را مبدل  سازید.    ولی ؛   شرط این است که بر نصایای  اطبآ  مجرب عمل کنید ، من میدانم  که اوضاع  اجتماع  نورمال نه  بوده و خشکی هوا  و قلت مواد  اولیه تشنج  افکار  را بعمل  آورده  و بی نظمی  حیاتی حکمفرماست !   

بلی ؛  چنان بی نظمی که مثال آن دیده   نمیشود ،  بر صدای  مخلصانه  در این  مرحله  تاثیری  مثبت را  با  آسانی  پیدا نمیکند .

بلی ؛  چنان  بی نظمی که  اگر  جلوگیری  عاملانه از آن  کرده  نشود ،  خطر شدید اجتماعی  از آن حتمآ متصور است و متأسفانه اکثرآ آوازهای اصلاحی هم  به مثل   تیل  پطرول  است  و لمبه ها  را  تقویه  میگرداند .

خود سری  با اندازه  آخر  رسیده  و جارو  جنجال  زیاد  مردم  منجربه فیصله های عقده دار گردیده، شعوری است  بی نتیجه  و درمانی است بی سود و بی فایده ،   مگر با این  همه  چه باید  کرد ؟  

بفکر من مایوسی  خطاء است !  بلکه باید مجادله عاقلانه  بمیان اید  و مریضان دردهای  اجتماعی  و حیاتی  باید در بین  خویش  به  فیصله عاقلانه  متوصل  شوند ، اگر  چه  من  باور دارم  که  اگر اطبا  وظایف  خویش را به  خوبی انجام  ندهند  حتمآ  به  مشکلات  مواجه  شدنی اند .
 

بلی :  باور کنید  که حساب  و کتاب آمدنی است  ، این  محاسبه را تاریخ  نشان  داده  و جریان حیات به اثبات رسانیده   که مجرمین  اجتماع  آخر به  کیفر اعمال  خویش  رسیده اند .   جبر تاریخ   حتمآ  تغیر و تبدیلی  را بمیان  میاورد و جریان  بی نظمی ها  آخر به  خود  پایانی  دارد .

باور کنید ؛  آنانیکه  دیده و دانسته  اوضاع را تیره  ساخته حتمآ  در آتش  در داده گی  خویش  بریان خواهند  گردید  ،  شما یقین  کنید  که  من میدانم  شما بمن مراجعه  کرده اید  و از من  امیدی  دارید.  

مگر من هم از شما  امید دارم   که شما را  بدیگران حواله  میدهم  و آن عبارت  از این  است که شما دیگران  را   حتمآ  وادار  به  مقاومت  و به  صبر و عاطفه  سازید   و اگر  شما  در مقابل  تباه کاران مقاومت نمیکنید ،  پس باید  امید نداشته باشید  که چاره اساسی  مرض  شما  به  میان آید .

 شما باید ملتفیت باشید که اگر علاج اساسی تیره گی  هوا،  بشکل اساسی کرده  نشود  حتمآ  سلسله حیات خود را خاتمه  خواهند   دهید  ، پس چاره اساسی  همین  است  که  از همه اولتر مریضان  باید  به  علاج  اساسی  خویش  یپردازند  و اطبآ را  مجبور  سازند  که  در وظایف  محوله  خویش  سهل انگاری  و اختلاس  نه  نمایند .

مریض :  بلی  فهمیدم  که شما  به من  چه  نوع  توصیه  می فرماید  ، مگر توصیه  شما  احتیاج  به  مجادله طولانی  دارد و این  مجادله  باید  در فکر  مریضان  اجتماع  تولید شود ،  ولی ؛  نمیدانم  که مسوولیت  تولید  کردن این احساس  بدوش  کی  خواهد  بود ؟
 

طبیب : مسوؤلیت  پیدا کردن  شعور نسبت  به  اجتماعی ، بدوش آنانی است که توان  و قدرت  بدست دارند و از صلاحیت و خدمات شایان خویش لاف  میزنند  و عقول ساده  را فریب  داده  و با این  همه  بی نظمی ها   به عیاشی  خود  ادامه میدهند .

شما  خود  متوجه  حال  گردید  که  اوضاع  اجتماع  ما  چطور است ؟  این  مردم  بیچاره  محتاج  به لقمه نان و در حالت  تشنگی   به امید  آب آشامیدنی  زلال  را ، آب  تصور میکنند .

این مردم  مظلوم  همه  قوا  و استعداد های  ملی  و بشری را از دست  داده  قادر نیستند  که از منابع  ثروتی  خویش مستفید  گردند ،  پس چاره چیست و چه باید کرد ؟

آه  و فریاد  سودی  ندارد ،   زیرا ؛ عواطف به  مقابل  اظهار  فریاد   معافیت  پید ا کرده  ،  منطق و استدلال چلش  ندارد .   در  مردم  حوصله  مطالعه  و شنیدن  نیست  و اصحاب  قدرت  بدست  اوردن  قدرت  و با حمایه آن  را از راه منطق و استدلال  به هیچ  کاری  نمیدانند ،  چنانچه قدرت بدست یک عده یی   محدود ارتجاع  پسند  و بوالهوسان افتیده و آنها  اهلیت و کفایت  هیچ  ندارند .

 از قواره ها  و سیما  مردم  و از مطالعه  نبض اجتماع معلوم  میشود که هنوز هم اقدام  با اصلاحات  اجتماعی  در کله های  پخته و با  تجربه  سراغی  ندارد  و اکثر شخصیت های کاذب به مقدرات  مردم  بازی طفلانه  مینمایند و اگر  واقعآ حرکت اصلاحی و ارتقای مدنظر  باشد و محاکمه واقعی  مرتکبین  تیره گی این اوضاع  بمیان آید ،  زیرا این معلول  مولد  تخریبات  سالیان  دراز  بیکاری و بی کفایتی   بوده  که علتش  عده یی  از مجرمین  غیر قابل العفو  میباشد .

به یاد دارم  و فراموشم  نمیشود که  بار ها با یکی از بوالهوسان  مقتدر صحبت  داشتم و من همیش با  او از احوال مریضان  اجتماعی  خویش  نالش  میکردم ، مگر در نتیجه  بجای اینکه  به اصلاحات اجتماعی  متوجه  شود   باعث  ا‌‌ذیت  بی موجب  من  گردید  و چندی  بعد  به  سزای اعمال  نا عاقبت اندیشانه  خود رسید و تاریخ  سو رفتاری  او را  در اذهان  مردم  ثبت و بدون جریان محاکمه محکوم  گرید.

مردم آرزومند محاکمه او بودند ، مګر او به  لطایف الحیل  توانست   که از  رسوایی  محاکمه  قانونی خود را خلاص کند.

 من  باور دارم   که آخر  مردم   پی میبرند  که  آنهایکه  بالباس  و مود  خود  را  آراسته   میسازند   در  واقع  شخصیت های  کاذب اند  و نمیتوانند  درد های  اجتماعی  را معالجه  اساسی نمایند ،  مگر خوف  و ترس  دارم  که این اندیشه  باعث از دست  دادن  فرصت مساعد  نگردد ،  که در آن  صورت  پشیمانی  سودی   نخواهد   داشت .

پایان قسمت  اول

دکتور محمد سعید « سعید افغانی »

   مورخ ۸ سنبله ۱۳۵۰ هجری شمسی ـ کابل  

said-afghani@gmx.de
stratgeitudies@csyahoo.com

د سعید افغاني د سولی او تفاهم نشراتي ارګان  
 د نشراتي بورد  تر څـارنی لاندی  خپریږی .

  مؤسس        :  د حق دلاری کلتوري مرکز
 مسؤول مدیر   :  برهـان الدین  « سعیدی »

د تأسیس کال